KELİME OYUNU 7

 

Bu haftanın kelimelerini sevgili Mükemmelis seçti :)

• Kırmızı Elma, Şemsiye, Gömlek, Ayna, Fotoğraf

Gelecek haftanın kelimeleri sevgili Andromeda'da :)

...

  Tripodun üzerine fotoğraf makinemi dikkatle yerleştirip açıyı kontrol ettim. Görüntü için ayarlamalar tamam gibiydi. Doğru ışığı yakalamak için gün batımını beklemiştim. İkinci çekimleri de gün doğarken yapacaktım. Şansıma gökyüzü ışığın sertliğini kıracak ince ve komik bulutlarla doluydu ama açık olan minik kısımlarda batan güneşin etkisiyle mor, pembe ve mavinin değişik tonlarına dönüştüğünü görebiliyordum. Birkaç metre ileride bir nymphaion kalıntısının ortasındaki havuzun içinde yetişen kırmızı, beyaz ve mavi renkli çiçeklerin ve yemyeşil otların arasında sükun içinde duran Aphrodite Arles, sanki ona bakmadığım sıralarda beni gözetliyormuş hissine kapılmama neden oluyordu. Bir efsaneye göre onlara bakmadığınız sırada bazı heykeller canlanabilir ve peşinize düşebilirdi. Uyuduğunuz anı kollayıp sizi bir kabusa sürükleyebilirlerdi. "Bu düşünce hakkında sizin fikriniz nedir leydim, taçlı dağ lalelerinin ve güllerin kraliçesi?" diye seslendim. Bir cevap gelebilirmiş gibi bir an duraksadım. Çevrede rüzgardan ve kuşlardan başka ses ve benden başka da kimse yoktu.

  Az önce diğeriyle değiştirdiğim lensi çantaya kaldırdım. Biraz sıcak olduğu için kalın yün gömleğimi çıkartıp belime bağlarken içime tişört giymeyi akıl ettiğime sevindim. Kahvemden bir yudum içip matarayı tekrar kapatarak otların arasına bıraktım. Rüzgar beraberinde yüksek dağların o bilindik taze otlardan ve çiçeklerden oluşmuş kokusunu taşıyordu. Etrafta kelebekler, sazlık sinekleri, arılar ve yusufçuklar uçuşuyordu. Arkadaşımın aşağıya ne zaman döneceğimi sormak için aramasıyla birkaç dakika işime ara verip ona açıklamalar yaptım ve hava durumuna göre yağmur yağacağını öğrendim. Yanıma şemsiye almam gerekirdi. Yağmur başladığında dağ geçidinden inmiş olmazsam bir yere sığınmam gerekecekti. Çünkü o yol yağışla beraber su kaydırağına dönüşür ve aşağıya uçmam kaçınılmaz olurdu. Bir anda içimden geçip giden ürperti havanın hafif serinlemesi mi, içtiğim kahvenin sertliği mi yoksa tanrıçanın beni izlediğine dair hislerim yüzünden miydi emin olmadım. Ama bu bölge hakkında anlatılan efsanelerin beni biraz ürküttüğünü inkar edemezdim. Akşam saatlerinde hele dağ lalelerinin çiçek açtığı bu mevsimde tanrıçanın ağıdının duyulduğunu ve gece boyunca etrafta dolaştığını söylerlerdi. Bu söylentileri anımsayınca kuş seslerinin arasında uzaklarda bir yerlerden sanki bir kadının fısıltılarını işitir gibi oldum. Yüksekliğin yarattığı basınç aklımla oynuyor olmalıydı. Buraya ilk geldiğimde manzaranın büyüsüyle içime dolan sevinç yerini solan günün etkisiyle bir tedirginliğe bırakıyordu. İşimi bitirip konuk evine bir an önce dönsem iyi olacaktı. Yağmur olmazsa sabah çekimleri için geri gelirken yanıma bekçi köpeği Köpük'ü almaya karar verdim. 

  Makinenin başına geçip titreme olmaması için otomatik çekimi ayarladım ve görüntüyü son kez kontrol ettim. Bu sırada bir şey dikkatimi çekti. Heykelin bir elinde tanrıçanın atribülerinden olan bir ayna vardı ve normalde aynaya bakıyor olması gerekiyordu. Yoksa öyle değil miydi? Şuan onunla göz gözeydik. Yoksa baştan beri hiç aynaya bakmıyor muydu? Kafam karışmıştı. "Kendine gel!" diye fısıldadım kendi kendime. Efsaneler insanı heyecanlandıran hikayelerden başka bir şey değildi. Böyle bir şeyle kafamın karıştığına inanamıyordum. Tabi ki aynaya bakmıyor olmalıydı. Sinirlerim gerildiği için boşlukta korkunç bir hal alan bir kahkaha kopardım. Makineden geriye çekilip heykele çıplak gözle bir daha baktığımda kahkaham yarıda kesilirken şaşkınlıktan ağzım açık kaldı. Tanrıça elindeki minik aynaya bakıyordu. Buraya geldiğimde dağ böğürtlenleri yemiştim. Zehirlenmiş olmalıyım diye düşündüm. Tek başına bir dağın zirvesinde halüsinasyon görmek olduğundan daha tehlikeli olabilirdi. Ben bunları düşünürken "çıtırt" diye bir sesle yerimden sıçradım. Otomatik çekim görevini yapmıştı. Onu başlattığımı hatırlamıyordum. Daha doğru düzgün düşünemeden makine bir kez daha çekim yaptı sonra bir kez daha... Korkudan elimi ağzıma kapatıp ses çıkartamadım. Makineyi başlatmış mıydım? Hayır.. Başlattığımı gerçekten de hatırlamıyordum...

  Fotoğraf makinesi sonunda durduğunda cesaretimi toplayıp çekilen görüntülere bakmak istedim. Bu sırada sürekli heykele göz atıp duruyordum. Yerinden hiç kıpırdamıyordu. "Delirdin sen! Elbette kıpırdamaz.." diye söylendim. Çekilen fotoğrafları açtım. Baktığım şey karşısında beynimden aşağı sırtıma doğru ılık bir his yayıldı. Tanrıçanın diğer elindeki minik mermer elma yakut gibi kıpkırmızı bir elma olarak karşımda duruyordu. Bunun bir gün ışığı yansıması olup olmadığından emin olmak için bakışlarımı heykele çevirdim. Sinirlerim aşırı yıpranmış hissediyordum. Heykel bana bakıyordu. Kendimde kıpırdayacak ne enerji ne de cesaret bulabildim. Bir süre delirdiğimden emin bir şekilde öylece durdum. Zaman bir jöle gibi etrafımdan akıyordu. Hymettos mermerinden yontulmuş bu zarif heykel halen kıpırdamadığı halde elma aniden avuçlarından yere düşmeye karar verdiğinde korkuyla geriye doğru bir adım attım. Hava gittikçe kararıyor ve basınç artıyordu. Başım dönüyor ve görüşüm bulanıklaşıyordu. Bu sırada dengemi kaybetmemek için sol kolumu savururken tripoda çarpıp onu devirdim. Tanrıça bu sesi işitmiş gibi yana doğru eğimli duran başını düzeltirken üzerinde durduğu kaideden yere indi ve bana doğru yürümeye başladı. Bu sırada göklerde bir fırtına kopuyor, rüzgar çevreden sürüklediği otlarla beraber etrafımda dönüyor ve bulutlar birbirine yıldırımlarla kükrüyordu.

Son 

:)

S..