AĞAÇ EV SOHBETLERİ 74

74. haftadan herkese selamlaar :) Ağaç ev sohbetlerinin bu haftaki konusu bendee, umarım seversiniz :) Sizleri biraz tatlı çocukluk anılarına götürmek ve evlerde bunaldığımız şu günlerde geçmişe doğru bir yolculuğa çıkartmak istedim :) 

• Çocukluğunuzda yetişkinlerin veya sizden büyüklerin sizi korkutmak amacıyla veya gerçekten inanarak anlattığı öcü, cadı, hayalet vs hikayeleri var mıydı? Bununla ilgili anılarınızı anlatır mısınız?

Çocukluğumun bir kısmının anneannemin yanında geçtiğinden bahsetmiştim. Kuzenler, teyzelerimden birisi, dayılarımdan birisi, kardeşlerim ve annem filan hep beraber her akşam anneannemin geniş balkonunda oturur ve sohbet ederdik. Çay içer, çekirdek çitler, bilezik tatlı yerdik. En sevdiğim kısım tatlı yiyip çay içerken karanlıkta korku hikayesi anlatılmasıydı. Çoğunu dayım uydururdu. Balkon aynı zamanda evin üst katına girişiydi aşağıya taş merdivenlerle ulaşılıyordu ve üzeri çinko bir çatıyla kaplıydı. Balkonun bir ucuna tahtalardan sedir yapılmıştı. Onu da annem ve dayım inşa etmişti. Üzerine kilim serili dururdu ve oturacağımız zaman bir de minderler yayardık. Sırtımızı balkonun kerpiç duvarına yaslamak için içi kumaş ve pamuk dolu kalın dikdörtgen yastıkları vardı. Bu sedirin olduğu tarafta bir erik ağacı vardı. Geceleri onun dallarından üzerime örümcek inecek diye korkardım. Gündüzleri ise yapraklarının arasından ulaşan güneş ışıklarının dansını izlemeyi ve sıcak bastığında kafamı minderin altındaki serinliğe sokup uyuklamayı severdim. İşte bu sedirde her gece toplanırdık. Hepimizin üzerine yayılacağı kadar genişti. Dayım benden yedi yaş büyüktü ve benim kadar çılgındı. O balkonun kerpiç duvarının üzerine çıkıp otururdu anneannem ne kadar kızsa da çatılarda dolaşmasından daha az tehlikeliydi. Ben de hep ona özenir aynı yere çıkmaya çalışırdım...

Neyse konumuza dönecek olursak bir gün yine böyle oturuyorduk karanlıkta. Dışarıda otururken içeride hiç lamba yakılmazdı tasarruf olsun diye. Sokak lambaları da çok aralıklıydı o yüzden pek faydası olmazdı. Ama ay ışığı yeterdi. Dayım beni ay konusunda da korkutmuştu. "Sen ona bakmadığın zamanlarda seni takip ediyor, hiç fark etmedin mi?" demişti. Çok küçüktüm söylediği şey saçma da olsa ürkütücü gelmişti. Bunu düşünürken gecenin içinde ileride bir kırmızı ışık gördüm. Bazen görünüp bazen kayboluyordu. Bunun ne olduğunu sordum. Dayım benimle kafa bulmayı pek sever. Dedi ki "O ışık Karagonculus'un gözü." Neyin neyin gözüüü diye bir daha sorduğumu hatırlıyorum. "Bir cadı yani" demişti. "Dev gibi bir cadı. Dizlerine kadar sakalları olan ve burnunun ucunda kocaman bir beni olan bir cadı. Yaramazlık yapan ve geceleri dışarıda yalnız dolaşan çocukları yakalayıp şalvarına koyar ve kaçırır." diye açıklamıştı. "Çok da hilecidir çocuklar geceleri dışarıya çıksın diye bir tanıdığın sesini taklit eder. Çocuk cevap verirse sesini, dışarı çıkarsa çocuğu çalar da kayıplara karışır." diye de eklemişti. Bunun üzerine ne zaman balkonda tek başıma dursam birisi beni izliyormuş gibi hisseder oldum. Artık bir cadının var olduğuna inanmasam bile hala bir ürperti duyarım. O kırmızı ışık da herhalde bir baz istasyonunun tepesinde filan olmalıydı :)

Bir tane daha anlatayım çünkü bu da eğlenceli. Anneannemin ve bizim oradaki evimiz iki vadinin arasında yükselen bir yerde olduğu için evin hem önü açık hem arkası. İki tarafta da çok ileride yükselen tepeleri seyrederiz. Çevremizdeki her ev diğerinin havasını kesmeyecek şekilde inşa edilmiştir. Zaten aksi olsa kavga çıkar orada. Manzaramı kestin, çatın balkonumu kapattı kavgası çıkar. Zaten herkesin birbirini tanıdığı bir yer olduğu için herkes birbirine uyumlu yaşar sevmediği insanla bile uyum olmak zorunda. Neyse işte ne zaman yağmur yağsa çatıdan, penceren, balkondan izlemeyi severiz. Arka taraftaki vadi daha geniş, onun ardındaki Sarımsak Dağı daha yüksek olduğu için o tarafın manzarası daha güzeldir ve gökkuşakları genelde o tarafta belirirdi. Bir gün çıkan gökkuşaklarını izlerken bu sefer annem bir şeyler anlattı. Dedi ki "Gökkuşağının bir ucu bir kalede, diğer ucu bir kaledeymiş ve yağmur dinmeden onlardan birine ulaşırsan altında bir hazine bulurmuşsun. Ama gökkuşağı kaybolursa hazine de gizlenirmiş." Bölgede eskiden çok fazla ermeni yaşarmış ve geride terk edilmiş evler kaleler mezarlar kalmış o yüzden bu tarz hikayeler çok anlatılırdı o zamanlar :)

Son bi tane daha anlatayım mııı bundan çok korkmuştum :D Anlatıyorum durun. Bunu bana gayet inanarak ve başlarından geçen bir olay olarak anlatmışlardı. Korkmamın sebebi de bu zaten inanmasam bile :) Unutmaya çalışmıştım o yüzden detaylı hatırlamıyorum. Annemin babaannesi 112 yaşına dek yaşadı. Çocuklar arasında en çok beni severdi kimseyle paylaşmadığı erikleri, şekerleri ve mendilde sakladığı cep harçlığını bana verirdi. Eskiden ilçede ebe yokmuş ve bu görevi o yaparmış. Kırık çıkık gibi başka hastalıkları da iyileştirirmiş.Alternatif tıp biliyormuş yani. Eski toprak dedikleri kişilerdendi. Bir savaş görmüş geçirmiş. Savaştan annesi ve kardeşleriyle kaçarken yaşadıklarını da anlatırdı onlar da ayrı bir yazının konusu olacak şeyler. Trt'nin adını hatırlamadığım bir belgeseline anlatmıştı hepsini. Okulları gezen Atatürk'ü at sırtındayken görmüş. Neyse işte olayı gerçekten unutmuşum ama bir gün tavukları yemlerken fazladan bir tavuğun kümeste durduğunu fark etmişler. Çevreye sormuşlar kimse sahiplenmemiş. Tavuk sürekli eve girip büyükkanneyi gözetliyormuş. Bir gün büyükkanne ondan şüphelenmiş. Bazı varlıkların hayvan kılığına girip dolaştıklarını söylediler o da onlardanmış. Büyükanne böyle şeylerden korkmazmış onu yakalayıp bir dua okumuş ve bir daha seni çocuklarımın ve evimin çevresinde görürsem alırım canını demiş. Büyükannenin kendisinden korkmadığını görünce tavukumsu yaratık bir daha ortada görünmemiş kaçıp gitmiş. 

Son bir tane diye diye tamam son iki tane daha anlatacağım :D Yine anneannemler anlatırdı. Evin önünde eskiden üç tane çam ağacı varmış. Birbirinden uzak ikisinin üzerinde birer gece kuşu varmış. Ötüşleri sanki "çul..çuul.."der gibiymiş. Aslında bir zamanlar bu iki gece kuşu birer çocukmuş. Bir gün anneleri vefat edince babaları başka bir kadınla evlenmiş. Kadın çocuklara hep eziyet eder ve evin işlerini yaptırırmış. Babaları bu durumu hiç bilmezmiş. Zaten o devirde çocuklarla sadece kadınlar ilgilenirmiş. Bir gün kadın bu çocuklardan kurtulmak istemiş ve bir plan yapmış. Onlara bir çul vermiş. Gidin bu çulu derede yıkayın demiş. Çocuklar gitmişler derenin başına. Çulu suya sokar sokmaz suyun ağırlığını çekmesiyle ellerinden kayıp gitmiş. Çocuklar ağlamaya başlamış. Biliyorlarmış ki çulu geri götüremezlerse kadın onları öldürene kadar dövecek. Kadının planı da aslında çocuklar da suya kapılır diyeymiş. Ama işte çocuklar hayatta ve ne yapacağını bilmez durumdaymış. Ağlarken dua etmişler "Allahım nolur bizi ya taşa ya kuşa çevir de bu kadının elinden kurtar" diye. Sonra ikisi de kuşa dönüşmüş. Her gece birisi bir ağaçta "Kardeş çulu buldun mu?" diye öter, öbürü de "Bulamadım kardeş." diye cevap verirmiş. 

Bir köyde birbirini seven iki genç varmış. Kızın babası toprak ağası. Delikanlı ise fakirmiş. Çocuk kızı istemiş kaç kez ama vermemişler. Bu yüzden de ikisi kaçmaya karar vermiş. Köyden çıkmışlar dağları aşmışlar. Arkalarından ağanın adamları ve av köpekleri geliyormuş. Bir tepenin ucuna geldiklerinde gidecek bir yerleri kalmamış. Kızı çocuktan ayırıp, oğlanı da öldüreceklermiş. İkisi de dua edip yakarmış "Allahım nolur bizi ya taşa ya kuşa çevir de ayırmasınlar birbirimizden." diye. O anda şimşekler çakmış. İkisi de birbirine sarılı halde taşa dönüşmüş. Boyu uzun olan oğlanmış, kısa olan kızın sırtındaki kambura benzer kısım da onun gelin bohçasıymış. Bu bahsedilen kaya Kız Oğlan Kaysı diye hala duruyor. Bu isimle bir de kaya kabartması var ama bahsettiğim o değil. Boş arazinin ortasında yapışık duran iki kayadan bahsediyorum.

Eveet bir tane diye başlayıp aklıma gelenleri sıraladıım :D En etkilendiğiniz hangisi söyleyin bana, ben de sizin anlatacaklarınızı merakla bekliyorum :)

S...