Ve Ben Düşüyorum

Zaman geçiyor.

İğde ağacının ağıdı toprağı sarıyor.

Nerede olduğumu unutuyorum,

Nereye gittiğimi...

Az önce ne yapıyordum?

Ne yapmak istiyordum?

Unutuyorum...

Puslu bir koridorda yürüyorum.

Duvarlardan yansıyan donuk sesim içimi ürpertiyor.

Kendi fısıltım çığ olup ruhumu titretiyor.

Kollarımı bedenime sarıyorum.

Bir yere dokunmaya,

Bir yere seslenmeye cesaretim yok.

Peşimden gelen ayak sesleri duyuyorum.

Korku, şakağımda kızıl bir alev gibi atıyor.

Göğsümde nefesler boğulurken

Boğazım bir yaprak gibi titriyor.

Yüreğimde kuzgunların pençesi...

Adımlarım gittikçe hızlanıyor.

Saklanmak istiyorum.

Karanlıkta varacak bir yer yok.

Peşimden koşan sesler duyuyorum.

Hemen ardımda,

Bana yaklaşan gölgeler görüyorum.

Fısıldayan köpüren şekiller...

Duvarlarda çıplak ayak seslerim...

Ve ben.

Düşüyorum...

Sesler susuyor...

Ruhlarımızda Yetişen Bir Boşluk

  "Her şey iyi olacak..." dedim. Aslında bunu ondan çok kendime söylemek istemiştim. Birinin bana söylemesini bekleyemezdim. Bazen içimde gizlice büyüyen bir boşluk olduğunu seziyorum. Benden gizli. Sinsice kıvranan bir boşluk.

  Hayattan pek çok beklentim olduğu gibi hiçbir beklentime tutulmadan yaşamam gerektiğinin de farkındayım. Hayat huysuz bir kedi gibi. Kafasına nasıl eserse öyle davranır size. Yapmak istediklerim, yapamadıklarım, yapabildiklerim, yapabildiğim halde o kadar da istekli olmadığım şeyler kafamda dönüp duruyor bazen. Dünyada bu zamanda kadar var olmuş, bir şekilde bu gezegen üzerinde bir müddet bulunup kaybolmuş onca insanı düşünüyorum. Varlığım ruhların ağırlığı altında eziliyor. Zamanın içinde ne kadar da önemsiz bir anı kaplıyorum.

  Aynadaki yüzüm gülüyor. Dostlarla güzel anlar paylaşıyoruz. Yüzlerimiz gülüyor. Yüzümdeki etlerin ardında ruhum acı çekiyor. Kendime yalan söylemek konusunda hiçbir şeyde başaralı olamadığım kadar iyi olmalıyım ki sesini ben bile duyamıyorum. Hiçbir fısıltısı çalmıyor kulağıma. Yüreğimde bir boşluk büyümeye devam ediyor. Günlük yazamıyorum. Çünkü yazarken kendime söylediğim yalanları yakalıyorum. Yalanlar olanlardan daha vahim.

  Kendime amaçlar bulmak varlığımı değerli kılıyor. Bir şeylerin peşinde sürükleyip durduğum ruhum kendi dışında bir şeylere kafa yorduğunda daha mutlu. Düşünceleri kendine kaymayagörsün. Bir şeylerde anlam bulmaya çalışmak sebep aramak en tuhaf mirası insanlığın. Bakışlarımı yaptıklarıma, işgal ettiğim zamana ve zaman içindeki mevcudiyetime çevirdiğimde işler karışıyor. Karanlık bir boşluk varlığını hissettiriyor ansızın.

Her şeye rağmen iyi yüreklerin yüreğimi görüyor olması kendimi toparlamam için tek tesellim oluyor. Dünyada iyi şeyler de var iyi insanlar da. Karanlık ve boşluk ne kadar derin olursa olsun. Kendime yine söylemek istiyorum, sözlerimin doğruluğunu düşünmüyorum, her şey iyi olacak...

Bana bu şarkıyı gönderen minik çakıltaşı iyi ki varsın..
Kazım Koyuncu - Yalnızlığı Anla