Kelime Oyunu 28

Herkese selamlar bu hafta kelimeler benden olsun dedim. Bu aralar katılım olmasa da hikaye yazmayı sevdiğim için deeple etkinliğe devam ediyoruz. Bu hafta daha önce sevdiğiniz mağara hikayemi devam ettireyim dedim. Umarım devamını da seversiniz :) Minik not: henüz yorumlara geri dönüş yapamadım uzun süredir bekleyenler de var çok üzgünüm ama çok yoğundum. Hepinize geri dönüş yapacağım ^.^

• Kelimeler: Uyanmak, Kontrol, Engebe, Çanta, Ses

Kendime gelip uyandığımda Beatrice yüzüme vurup duruyordu. Ağlamaktan gözleri şişmiş, alnından yanağına doğru akan kana sarı saçları yapışmıştı. Başta söylediklerini ve ne yaptığını anlamamıştım. Gözlerimi açmış olmama rağmen beynim henüz çalışmıyor gibiydi. Sonra nasıl olduğumu sorduğunu anlayıp başım ağrıyor diye cevapladım. Bundan daha yoğun bir duygu hissedemiyordum. Benim de başımın yarısı aldığım darbenin sonucu olarak kurumuş kanla kaplanmıştı. O sırada başımıza neler geldiğini hatırladım ve dehşete kapıldım. Herkes iyi mi diye sorarken bir yandan da kendim iyi miyim diye anlamaya çalıştım. Şans eseri üzerime bir kaya düşüp kalmamıştı ve ayaklarımı oynatabiliyordum. Doğrulup oturmak isterken kaburgalarımdan bazılarının kırılmış olduğunu anladığımda birkaç saniye acıdan nefes alamayarak öylece kaldım. Beatrice oturmama yardım etti ve bulduğu bir mataradan su içmemi sağladı. El fenerlerimiz sayesinde etrafımızı görebiliyorduk. Her yerde devrilmiş kayalar vardı. Bunların arasında yaralanan ve baygın yatan birkaç arkadaşımız vardı. Diğerleri ise kaybolmuştu. Beatrice şakağındaki kesik dışında hiç yara almayarak bu olaydan sağ salim çıkan tek kişiydi. Bu sayede beni ve bulabildiği diğerlerini kontrol etmişti. Kayaları oynatabildiği kadarını da kontrol etmiş ama geri kalanlara dair hiç iz bulamamıştı. Eğer yıkıntının çok altında kaldılarsa onlara ulaşmamız mümkün değildi ama söylediğine göre ne kadar denese de aşağıdan gelen bir ses veya inilti de duymamıştı.

Büyük bir trajedinin ortasında kalmıştık. İşin tuhafı hepimizi birbirimize bağlayan halatın paramparça olmuş olmasıydı. Bu nedenle her birimiz başka bir tarafa saçılmıştık. Ve bu durum bazılarımızın kurtulabilmesini sağlamış olsa da çelik gibi sağlam bir halatın nasıl parçalara ayrıldığını anlayamamak kafamızı karıştırmıştı. Ayağa kalkabildiğimde yaralıları kontrol ettim. Bazısı çok kan kaybetmiş görünüyordu ve bu nedenle baygındı. Yaraları bana çarpma ve düşmenin veya bir kaya tarafından ezilmenin etkisinden çok vahşi bir hayvanın saldırısı sonucu oluşmuş biri göründü. Daha önce hiç böyle yaralanmalar görmemiştim. Beatrice onlara ilk yardım uygulayıp stabil tutmaya çalışmıştı. Biraz ötede yerde oturan Tao şok geçirmesi dışında bir şeyi yok gibi görünse de konuşamıyor ve söylediklerimizi pek anlamıyor gibiydi. Sonuç olarak ben, Beatrice ve korku içindeki Tao dışında dört kişi kan kaybından baygın durumda ve geri kalanımız kayıptı. Ve ne yapabileceğimiz hakkında en ufak bir fikrim yoktu. 

Bulunduğumuz boşluk ileride gittikçe daralıyor ve bir koridora dönüşüyordu. Sırt çantamdan başıma takabildiğim bir başka fener alıp kırılanla değiştirdim ve el fenerini cebime kaldırdım. Böyle engebeli bir yerde ilerlerken ellerin serbest olması önemlidir. İçine düştüğümüz boşluk tamamen kapanmış olduğu için oradan dışarı çıkma şansımız yoktu. Bu nedenle koridoru takip ederek başka bir çıkış yolu bulmaya çalışacaktık. Tao'yu yanımıza almak onun için güvenli olacağa benzemiyordu çünkü hala kendinde değil gibiydi. Yere öylece oturmuş ve dizlerine sarılmış şekilde ilerideki karanlığa doğru korku dolu gözlerle bakıyordu. Onu yerinden kaldırmak istediğimde çığlık atıp beni geriye doğru itti. Bunun üzerine anlayabildiğini umarak ona yardım getireceğimizi söyledim. Yanına bir matara bıraktım. Zaten sırt çantası da hala üzerindeydi ve içinde yiyecek ve temel ihtiyaçlar doluydu. Biz gelene kadar yaralılara göz kulak olabileceğini umuyordum. Beatrice Tao'nun kırılmamış olan telsizini aldı. Kendi cep telefonu da sağlamdı. Ama ikisi de çekmiyordu. Mağaradan bir çıkış bulabilirsek onları kullanabilmeyi umuyorduk. 

Böylece bir süre dikkatli adımlarla ilerledik. Tao'nun yanındaki fenerin ışığı gittikçe uzaklaştı ve en sonunda görünmez oldu. Çok fazla hissedilmese de tünel yavaşça aşağıya doğru iniyor gibiydi. Bazen keskin dönüşlerden geçiyorduk. Yine de çok fazla ilerlemiş sayılmazdık. Üç geçitli bir yol ayrımına geldiğimizde çantamdan bir tebeşir çıkartıp duvara geldiğimiz yönü gösteren bir ok işareti çizdim. Böylece geri dönerken kaybolmayacaktık. Hangi yönü seçmemiz gerektiğinden emin olamıyorduk. Üçü de birbirinden karanlık ve havasız görünüyordu. Sesleri dinlemeye çalışıp bir su sesi veya rüzgar sesi var mı diye anlamaya çalıştık ama buna dair bir şey de duyamadık. Bu nedenle Diğer ikisinden biraz daha geniş görünen yolu seçmeye karar verdik. Gerekirse geri dönüp diğerlerini deneyecektik. Tam yola devam edecekken. Keskin bir çığlıkla yerimizden sıçrayarak korkuyla etrafımıza ve birbirimize baktık. Çığlık bir tane değil belki üç belki de daha fazlaydı. Bir tanesinin Tao'ya ait olduğu fark edilebilir durumdaydı. Aynı anda "Tao!" derken korkuyla geldiğimiz yöne doğru koştuk. Oraya vardığımızda çığlıklar çoktan kesilmişti. Tao dizlerine doğru iyice eğilip küçücük kalmış ve elleriyle başını sarmış durumdaydı. Hızlı hızlı nefes alıyor ve bir çeşit kriz geçiriyordu. Yaralılar ise kaybolmuştu. Onlardan geriye yaralarından akan kan izleri kalmıştı fakat izler hiçbir yöne doğru devam etmiyor sanki oldukları yerden yok olmuşlar gibi görünüyordu. Korku şakağımda ve ensemde bir kalp gibi atıyor ve damarlarımı yakıyordu.

Son..