Ve Ölürken Bile Bekleyeceksin !

  Bu güne kadar hep bekledin. Beklemeye devam ediyorsun. Ve ölürken bile bekleyeceksin!

  Bu evrende sana yer yok. Sığamadın bir türlü, sığamayacaksın... Kabul et artık, omuzlarında taşıdığın istekler, arzular, beklentiler sürüsüne asla ulaşamayacaksın. Suçu evrene atma sakın, taşıyamayacağı kadar ağır bir yük olman senin suçun!

  Kalbinde barındırdığın ruhun o kadar ağır ki dünya varlığının altında eziliyor. O kadar ki tıpkı bir böcek gibi çıtırdayarak parçalanıyor.


  Ne vardı sıradan bir insan olsaydın? Gündelik hayatın içinde yol alan, kendi değerlerini unutan robotlar gibi umudu ve istekleri bir kenara bıraksan olmaz mıydı? Olmazdı elbette, illa bir fark yaratman şarttı çünkü... Duygusal bir aptal olarak, var olan her şeye bir anlam yükleyerek, kendinden çok diğerlerine değer vererek evrene her ne mesaj vermeye çalışıyorsan seni yanlış anlamış olmalı. Bak, yapayalnız kaldın öylece işte!

  İnsanlar kendi dertlerine o kadar yoğunlaşmışlar ki senin dertlerini göremeyecek kadar kör olmuşlar. Keşke sen de kendinden başkası için kör olabilseydin. Yine de pes etmedin sesini duyurmak istedin ama ya kendi kulaklarını kapattılar ya da senin ağzını.

  Düşüncelerin o kadar derin, o kadar yoğundu ki ayaklarına takılmandan korktular, bir kenara itip görmezden geldiler. Yine de ulaşmaya çalıştın onlara, asla vazgeçmedin umutlarından ve rüyalarından. Sen ellerini uzattıkça onlar bileklerine zincir vurup bağladılar kendi köşene.

  Karanlıkta tek başına kaldın. Bir tek yalnızlığın vardı yanında bir de umutların. Hani ateş böceğinin gökyüzündeki parlak yıldıza olan aşkı vardır ya; hani ulaşamayacağını bildiği halde her gece ilanı aşk eder ona, bıkmadan usanmadan; bir gün kavuşacağına inanır ya hani... İşte körkütük umutlarına tutunurken beklentilerini zamana bırakman da aynen buna benziyor.

  Yalnızlığına eyvallah dedin, umutlarını güçlendirsin, karanlığını biraz olsun aydınlatsın diye küçük bir ışık yakmak istedin, defalarca. Fakat her seferinde üzerine basıp geçtiler daha alevler canlanmadan.

  Elbette bir gün evren varlığımı kabul eder, dedin, zamanı izleyip durdun. Yazık ki boşuna tüm umutların, çırpınışların, insanlara olan inancın. Ne yaparsan yap asla değişmeyeceklerini kabullenmelisin..

  Vazgeçmelisin artık. Beklentilerinden daha azını kabullenmelisin. Karanlıkta yaşamaya alışmalı ve ışığa yönelik düşüncelerinden saklanmalısın. Boşvermelisin her şeyi. Bırakmalısın, insanlar çekip gittiğinde yalnızlığın seni bulsun... Belki böylece zaman içinde sen de robotlaşırsın ve ruhun acı içinde çırpınmaktan kurtulur. Ha, ne diyorsun?

  Hayır mı?

  Öyleyse şunu bilmeni isterim..

  Evrenin gücü böyle bir mantığa sahip olduğun sürece seni taşımaya yetmiyor. Öyle ki tüm insanlığın varlığı bir yana, senin varlığın bir yana... İşte o derece ağırsın ki terazinin çarkları varlığının altında eziliyor. Tıpkı batan bir gemi gibi gıcırdayarak parçalanıyor. Senin bulunduğun kefe aşağılara kayıyor, gölgelere karışıyor...

  Fakat vazgeçmeyeceksin, biliyorum.

  Mantıksız bir şekilde devam edeceksin her yeni günün sonunda 'belki yarın' demeye.

  İşte sen böylesin.

  Bu güne kadar hep bekledin. Beklemeye devam ediyorsun. Ve ölürken bile bekleyeceksin!

  Fakat son anda bile beli bükük zamana rağmen insanlar seni görüp anlamaya başlarlar mı? Bunu kimse bilemez. Karanlık da bilemez, ateş böceği de..

~Sessizgemi~