Gölgeler İçinde~

  Başı öyle ağır geliyordu ki bir geminin çapası olduğunu ve gittikçe derinlere battığını sandı. Artık alt kirpikleriyle bütünleşen göz kapakları ve bedeni külçe gibiydi. Çok üşüyordu. Tanrım, öyle böyle değil soğuktan tüm eklemleri kilitlenmişti. Bir omzunu ve bir bacağını, üzerinde saatlerce kıpırdamadan yattığı için artık hissetmiyordu. Sert zemin şakağına yakın bir noktada baskı yaptığı için rahatsızlık veriyordu. Yer çekimi de dengesizleşmişti, belki de bilinci tam açılamadığı için böyleydi. Bir an yer sallanıyor, dönüyor, toprak onu itiyor çekiyor, birden baş aşağı duruyor, yer çekimi bir o yana bir bu yana dolaşıyordu. Ama aslında hiçbir şey olduğu yoktu, öylece kıpırdamadan yatmaya devam ediyordu.

  Ters giden bir şeyler vardı belli ki. Fakat ne kımıldayabiliyor ne de gözlerini açacak gücü bulabiliyordu. Sonra içinden boşver, diye düşündü. Soğuk onu yavaş yavaş öldürüyordu ama farkında dahi değildi. Uyanmak istemediğine karar verdi, o kadar yorgundu ki titreyemiyordu bile. Bir süre sonra zihni biraz daha uyanabilecek gücü buldu ve şimdi uyanmaz, hareket etmezse öleceğini düşündü. Ölümü düşünürken hala hayatta olup olmadığını sorguladı. Düşünceler çok kaygandı, gerçekliğe tutunabilmekse neredeyse imkansız.

  Sonra birdenbire nefesinin çok yavaş ve güçsüz olduğunu fark etti, kocaman derin bir soluk almayı denedi. Ciğerlerinden hırıltılar geliyordu; hava, soğuk olmanın da etkisiyle minik hançerler gibi kesip geçti. Bir an öylece kaldı, tıkanmıştı. Neyse ki biraz canı yansa da nefesini serbest bırakabildiğinde eskisi gibi ufak soluklarla yetinmeye çalıştı. Biraz önce çektiği acı kalp atışlarını hızlandırmış, kan basıncı artmış ve beynine yayılan sıcaklık uğultulu, nabız gibi bir ağrıya dönüşmüştü.

  Birazcık kımıldamayı başardığında serbest kalan kolundaki damarların anında ısındığını hissetti. Bu biraz korkutucuydu. Hala tam olarak hareket edemiyordu. Zihnindeki haritadan ellerini buldu ve parmaklarını açıp kapattı. Bu bile çok zordu. Kaskatı kesilen eklemler hareket ederken gıcırdıyor, tendonları keman yayı gibi geriliyordu. Sonra bağışıklık sistemi ısınması gerektiğinin ayrımına yenice vardı ve titremeye başladı.

  Ardından, yerinde durmayıp kayıp giden göz bebeklerine rağmen kirpiklerini aralamayı başardı. Yüzünün üç dört santim ilerisinde duran ellerinin halini görünce genel olarak ne durumda olduğunu düşünmemenin daha iyi olduğuna karar verdi. Neler olduğunu, neden bu halde olduğunu sorgularken aynı anda hafızası harekete geçti ve hatırladı. O, tahtın birinci dereceden varisiydi. Yarın tahta çıkması gereken bir veliahttı. Fakat kralın ölümünü fırsat bilenler onu ortadan kaldırıp kendi destekledikleri kişinin yerini almasını istiyorlardı. Bu yüzden en yakınındakileri kullanarak ona tuzak kurmuşlar, canını almak üzere en güçlü savaşçılarıyla saldırmışlardı.

  Elbette bir gün kral olmak için eğitilmiş birisi olarak savaş sanatları konusunda ustalaşmıştı. Saldıran son suikastçıya kadar hepsini yenmişti. Fakat ağır yaralar aldığı yetmezmiş gibi bir de düşmanın savurduğu her hançer darbesiyle zehirlenmişti. Elleri kesikler içindeydi, kalbine yakın bir noktada da derin bir kılıç yarası vardı. Kanında dolaşan zehrin tadını ve kokusunu alabiliyordu. 

  Ülkesini ve halkının geleceğini düşünürken başarabildiği kadar hareket etti ve bakışlarını gökyüzüne çevirdi. Başarısız olduğu ve tebaasını koruyamadığı için atalarından özür diledi. Gölgeler içinden birisi ona doğru yaklaşırken ölümü selamladı ve demek içlerinden birisini gözden kaçırmışım, diye söylendi. En azından her şey çabucak son bulacağı için minnettardı. Tüm hücrelerine yayılan zehrin etkisiyle artık nefes alamaz olduğunda ona doğru yaklaşan kişinin suikastçılara hiç de benzemediğini düşündü. Sonra zihni karanlık bir kuyuya yuvarlandı...

~Sessizgemi~