Çocukken yani eskiden işte... insan büyüdüğüne bir türlü alışamıyor da... Masalları bir türlü sevemezdim. Rapunzel pamuk prenses veya başka varyasyonları bana saçma gelirdi. Sadece Winnie the Pooh ve Peter Pan izlemeyi normalden biraz fazla severdim onun bir çizgi dizisi vardı. En son izlediğim bölümde wendy bir aynaya hapsolmuştu ve onu bulamıyorlardı. Neyse konumuz bu değil. Masalları pek sevmezdim. Çizgifilm de çok nadir izlerdim. En sevdiğim roadrunnerdı ama hep çakal kazansın isterdim. O devekuşunun alaycı tavırlarından hoşlanmazdım. Galiba biraz farklı düşünen bir çocuktum. Bu çizgi filmi sinir ola ola neden izlediğimi şimdi anlıyorum. Çünkü o bu çizgi filmi severdi. Ben onun sevdiģi şeyleri izleyip sevdiği kitapları okumaya yöneliyordum bir şekilde. Onun gördüğünü görür onun baktığına bakar okuduğunu okursam onu anlarım onu görürüm onu hissederim sanıyordum. Ben şiir yazmaya da ondan kalan kitapların arasında bulduğum bir şiiri okuduktan sonra başladım. Onun izini takip edip yolumu buluyordum. Bıraktığım izlerde onu buluyordum. Hala da öyle.. ben biraz o biraz kendim oldum zaman içinde. Hala bir oluş içerisindeyim. Hayata onun yerine onun gibi bakıyorum. Onun bakması gerektiği gibi. Bazen yorucu oluyor. Hiçbir zaman istediğim gibi depresyona girip kafa dağıtamıyorum. Çünkü bazen insan dağılmak da istiyor kabul etmek lazım. Yine de beni ben yapan her şey bana enerji verip mutlu ediyor. Bu gün doğum günü. Ve onu çok özledim. Yine gecenin hayaletleri etrafımda gezerken onun için çikolatalı bir pasta kesiyorum. Hiç şahit olmadım ama bence çikolatalı pasta severdi. Çünkü ben seviyorum.. Bütün hayaletlere çikolatalı pasta...
S..
ay dur kim baban mııı yaaa.
YanıtlaSildeepsi :)
Sil