Abeonim~

  Biliyor musun abeonim, -cümleye neden hep bu şekilde girildiğini anlamıyorum, elbette bilmiyorsun- hani sen bana büyüdüğünde hep küçük olmayı özleyeceksin, büyümek hiç de güzel değil demiştin ya, haklıymışsın. Dünyayı kocaman bir lunapark olarak gördüğüm, insanların hep iyi olduğuna inandığım, sevdiğim ve güvendiğim insanların gerçek yüzünü göremediğim o çöl kumu gibi anımsadığım ve güneşin doğarken oluşturduğu renklerle dolu olan o zamanları özlüyorum şimdi. Büyüdükçe insan evrenin o kadar da renkli olmadığını fark ediyor, dünya hiç de eğlenceli bir lunapark değilmiş, evrenin gizemlerini bulan bir kaşif de olmayacağım ya da bir İndiana Jones..

  O değil de.. Ben hiçbir şeye öfkelenmem, hiçbir şeyden nefret etmem sanıyordum ya. O öyle değilmiş işte.. Büyüdükçe insanın olaylara bakış açısı değişiyor, algısı gelişiyor ve farkındalığı artıyor. Bu güne kadar güvendiğim ve sevdiğim insanların uzun bir zamandır gerçek yüzlerini görebiliyor ama bunu kabullenemiyordum, artık bunu daha fazla reddedemeyeceğimi anladım. Hayatımda ilk kez bir şeyden gerçekten nefret ediyorum. İnsanlar neden böyle? Neden karşılarındaki insanı üzüp üzmediklerini hiç düşünmeden hareket ediyorlar? Appa, onların rüyalarına girip korkutup üzmeyin benim canımın parçasını der misin? Hayatımda ilk kez birilerini sana şikayet ediyorum. Gerçekten abeonim rüyalarına girebilsen ve onları korkutsan ne iyi olurdu..