Bigbang - Depresyonu Ezer, Yok Eder!

  Hiç ummadığı şekilde hayal kırıklığına uğrayıp "Depresyon takılacağım bugün ben, dokunmayın bana" diye söylenen orta okul arkadaşım, kan kardeşim, ebedi dostum, kod adı "C" bize geldi bu gün. Bu gün gelmesi olay değildi elbette her zaman görüşürüz zaten, asıl olayı birazdan anlatacağım.. Dertleştik, "Takma kafana her şey olacağına varır" felsefesi yaptık, "Böylesi daha hayırlıdır belki"lerle "Sen üniye odaklan, mesleğini eline al, kendinden başka bir şey üzerine kafa yorma bu aralar"dan sonra biraz slow müzik açmamı istedi. Model dinledik biraz, sonra hiç sevmediğim ama onun hatırına açtığım Halil Sezai çaldı bir süre.. Ardından daha başka müzikler açmamı, bir nevi depresyon Dj'liği yapmamı istedi.. Ben Türkçe slow, depresyona uygun müzik bilmiyorum diye isyanlar püskürdüm. Bunun üzerine yabancı da açabilirsin deyince bir My Immortal denemesinin ardından Because of You v.s. devam ettik...


  Bir türlü istediği gibi müzik bulamadım. Tamam ben de depresyona girmişimdir ama sadece bir iki sefer olmuştur ve kamyon çarpmış gibi ağlamamın ardından bir yada iki saat sonra düzelmişimdir. Böyle dünyanın sonu gelmiş gibi bir durum yaşamadım ben hiç.. Bu işe bir el koymalı, bir şeyler yapmalıydım.

  Ve ben, evet ben, gizli komplomu uygulamaya koydum! Nihahahaha :D Evet, arkadaşım üzgündü ve ben onu o şekilde eve gönderemezdim. Biraz da olsa kendine gelmesi lazımdı. Onu neşelendirmek benim görevimdi. Ve Gizli bir görevim daha vardı: Ona Bigbang başta olmak üzere K-Pop'ı sevdirmek ^^ Hayır, onun savunmasızlığını oyunlarıma alet etmedim, bu tamamen bir VIP göreviydi!

  "Slow müzik aç, depresyonumu bozma benim" diye tutturduğu için uygun bir BB şarkısıyla başlamak gerekiyordu. Arkadaşım Çin olsun, Japon olsun, Kore olsun fark etmez tam bir Anti Çekiktir. Bir türlü sevdiremedim gitti. Hayır, neden sevmediğini bilse içim yanmayacak, bir çeşit ön yargısı var işte. Ben de Tell Me Goodbye açtım ve panik içerisinde bekledim tepkisini. Zihnimin arka kısmında filmlerde köpekbalığı saldırısında çalan müziklerden çaldığını hayal meyal hatırlıyorum..

  İlk başta hiç tepki vermedi, sanırsam fark etmedi bile. Sonra şarkıda bir tuhaflık olduğunu düşünüp ekrana bakınca "Kızım bu ne böylee!" derken sarf ettiği desibel beni yerimden sıçrattı. Sonra dinlemeye karar verdi "Bunlar hiç Koreliye benzemiyor" dedi. Dinledikçe hoşuna gittiğini fark ettim ama o belli etmemeye çalışıyordu. Sonra Blue'yu dinlettim. Tepki yok. Sevdi belli, karşı çıkmıyor çünkü ve klibi de izliyor.. Derken "Ben sana Fantastic Baby'mi dinlettim mi??" diye saçma bir sorunun ardından klibi açtım. Vee... Ortada depresyon falan kalmadı baby :) Fantastic Baby'yi 3 kez izledik, ikisi İnkigayo performansıydı ^^ La La La, ardından Don't Go Home derken Lollipop'ı da izlettikten sonra baktım hafiften K-Pop'a karşı düşünceleri değişiyor, bir kuple de 2ne1 açtık son ses.

  2ne1'dan Fire'ı çok sevdi. Telefonuna gönderelim bu şarkıları dedim ama o kadar da değil diye set çekti. Ben de elbet o günler de gelecek hahahaa diye düşünerek şimdilik sustum..

  Sonuç: K-Pop (Özellikle BB) depresyonu çakıl taşlarının altında ezer, insana şöyle bir neşe ve huzur verir. Yan etkisi ise hareketli şarkılarında insanda sürekli bir dans etme isteği uyandırması.. 

  Arkadaşım eve gittiğinde telefonda konuştuk sesi hala wow fantastic baby'ydi :) Yani hem K-Pop'ı sevdirme yolunda büyük bir adım attım hem de morali düzeldi, iyi mi ^^

  Bigbang! Depresyonda yeni ve etkili çözüm.. Üstelik milyarlar harcamanıza gerek yok, başa sarıp sarıp dinleyin ve etkisini görün ^^

~Sessizgemi~
~We are VIP~